Uçak yolculuklarının en sevdiğim anlarından bir tanesi, pilotun şehir üzerinde bir dönüş yaparak, yolculara adeta bir 'sneak preview' verdiği kısım --- hanfendiler, beyefendiler, işte az sonra bu gördüğünüz güzeller güzeli şehre ineceğiz. İster ilk defa geldiğimiz, ister defalarca ziyaret ettiğimiz bir şehir olsun, hiçbirimiz pilotun bu ikramını reddetmez, yüzümüzü uçağın minicik penceresine yapıştırırız.
16 Ekim 2010 sabahı ben de Emirates Havayolları'nın uçağında burnunu cama yapıştırmış pek çok yolcudan birtanesiydim. Yalnız ufak bir sorun vardı; pilot 15 dakika önce inişe geçmiş olduğumuzu anons etmesine rağmen altımızda boylu boyunca uzanması gereken şehri göremiyordum! Uçağımız puslu, kırık bir maviliğin içerisinde, sonu görünmeyen sapsarı bir arazinin üzerinden yol alıyordu. İnişe herhalde daha 15-20 dakika olduğunu düşünüyordum ki, birdenbire sağ tarafımızda terminal binası beliriverdi ve biz inmiş bulunduk!
Uçak yolculuğunun bu en sevdiğim kısmını bana çok gören, kibar sesli, Londra aksanlı kaptan pilotumuz değil; nadide şehrimiz Dubai'nin 45 derece, yüzde 80 nem'den dolayı müthiş puslu havasıydı.
Yaklaşık 26 senem, İstanbul'un güneşe de, kasvetli gri havalara da, yağmura çamura, hatta kara bile hasret bırakmayan mevsiminde geçtiği için, bir yerin havasının insanın hayatında ne kadar önemli olabileceğini yurtdışına taşınana kadar kavrayamamıştım.
Ne zamanki gözünü sevdiğimin Londra'sının bazen haftalarca güneş yüzü göstermeyen, Temmuz ayında kazak, yağmurluk, bot üçlüsüne mahkum eden ve vitrinlerdeki yaz kıyafetlerine melül melül baktıran ikliminde yaşamaya başladım, anladım ki, hava durumu bir şehrin rezil mi vezir mi olduğuna karar verebilir.
İçinizden, 'Dubai de gerçekten güzel havanın peşinden koşan birinin tam da gideceği yer' dediğinizi duyar gibiyim!!
Buyrun, asfaltta yumurta pişirmeye....
I am the weather woman!
'Yani, ne kadar sıcak?' benim en çok sorduğum soruydu taşınmadan önce.
Dışarıya adımı attığım anda üstümdekilerin su içinde kalacağı kadar mı sıcak? Alışveriş merkezinin otomatik kapıları açıldığı anda güneş gözlüklerinin camlarının buharla kaplanacağı kadar mı nemli? Ya da arabanızı açık otoparka bırakma gafletinde bulunursanız, 10 dakika sonra döndüğünüzde ne araba oturmanın ne de direksiyonu tutmanın tamamen imkansız olacağı kadar mı sıcak?
EVET!
İlk başlarda bir şehir efsanesi duymuştum hatta; adamın birisi kendine bir yardımcı tutmuş ve bu kişiye ofisten çıkış saatinden yaklaşık 15 dakika önce gelmesi, arabasını çalıştırması ve soğutması için her gün para ödüyormuş. Normal iklimlerde yaşayan arkadaşlara abes ve gereksiz bir lüks olarak görünebilecek bu servis Dubai'de bir endüstriye dönüşebilir!
Şöyle özetleyelim:
Ekim'den Nisan sonuna kadar hayat parmak arası terlikle geçebilir.
Mayıs da idare eder. Haziran'dan itibaren hayat yavaş yavaş içerilere taşınıyor.
Sıcağa dayanıklıysanız güneşlenebilirsiniz belki -- şaka yapmıyorum -- ama denize girmeyi düşünmeyin, zira deniz 37 derece. Güneşin altında sıcak banyo almayı kim ister? Soğutulmuş havuzlar bir opsiyon. Bunun dışında hayat, alışveriş merkezi, arkadaşlarınızın evi, kapalı restoranlar ve DVD koleksiyonunuzu genişletmekle geçiyor.
Olur ki yolunuz düşerse ve alışveriş merkezlerinden birinde dolaşırken, 'dışarısı 47 derece ama ben içerde hırkayla oturuyorum, bu nasıl iş?' diye merak edenlere çevreci bir dipnot: Birleşik Arap Emirlikleri dünyanın kişi başına karbon salınımı en yüksek olan bölgelerinden birisi. Son 10 yılda büyük bir patlama yaşayan -- ve 2009'da da batmanın eşiğine gelen -- bu şehirde, iklim sanki 45 derece değilmişçesine yapılmış pek çok yapı var. Haliyle dünyanın en yüksek kulesini, dünyanın en büyük alışveriş merkezini ve bu aşırı sıcağın ortasında kapalı bir kayak pistini soğutabilmek için harcanan elektriğin haddi hesabı yok. Dubai emirliğinin verilerine göre, yaklaşık 2 milyon nüfuslu şehrin 2010 yılının yaz aylarında kişi başına harcadığı elektrik 47 milyonluk İspanya'nın harcadığından üç kat daha fazla.
Neymiş? Hırkasız çıkmıyoruz!
16 Ekim 2010 sabahı ben de Emirates Havayolları'nın uçağında burnunu cama yapıştırmış pek çok yolcudan birtanesiydim. Yalnız ufak bir sorun vardı; pilot 15 dakika önce inişe geçmiş olduğumuzu anons etmesine rağmen altımızda boylu boyunca uzanması gereken şehri göremiyordum! Uçağımız puslu, kırık bir maviliğin içerisinde, sonu görünmeyen sapsarı bir arazinin üzerinden yol alıyordu. İnişe herhalde daha 15-20 dakika olduğunu düşünüyordum ki, birdenbire sağ tarafımızda terminal binası beliriverdi ve biz inmiş bulunduk!
Uçak yolculuğunun bu en sevdiğim kısmını bana çok gören, kibar sesli, Londra aksanlı kaptan pilotumuz değil; nadide şehrimiz Dubai'nin 45 derece, yüzde 80 nem'den dolayı müthiş puslu havasıydı.
Yaklaşık 26 senem, İstanbul'un güneşe de, kasvetli gri havalara da, yağmura çamura, hatta kara bile hasret bırakmayan mevsiminde geçtiği için, bir yerin havasının insanın hayatında ne kadar önemli olabileceğini yurtdışına taşınana kadar kavrayamamıştım.
Ne zamanki gözünü sevdiğimin Londra'sının bazen haftalarca güneş yüzü göstermeyen, Temmuz ayında kazak, yağmurluk, bot üçlüsüne mahkum eden ve vitrinlerdeki yaz kıyafetlerine melül melül baktıran ikliminde yaşamaya başladım, anladım ki, hava durumu bir şehrin rezil mi vezir mi olduğuna karar verebilir.
İçinizden, 'Dubai de gerçekten güzel havanın peşinden koşan birinin tam da gideceği yer' dediğinizi duyar gibiyim!!
Buyrun, asfaltta yumurta pişirmeye....
I am the weather woman!
'Yani, ne kadar sıcak?' benim en çok sorduğum soruydu taşınmadan önce.
Dışarıya adımı attığım anda üstümdekilerin su içinde kalacağı kadar mı sıcak? Alışveriş merkezinin otomatik kapıları açıldığı anda güneş gözlüklerinin camlarının buharla kaplanacağı kadar mı nemli? Ya da arabanızı açık otoparka bırakma gafletinde bulunursanız, 10 dakika sonra döndüğünüzde ne araba oturmanın ne de direksiyonu tutmanın tamamen imkansız olacağı kadar mı sıcak?
EVET!
İlk başlarda bir şehir efsanesi duymuştum hatta; adamın birisi kendine bir yardımcı tutmuş ve bu kişiye ofisten çıkış saatinden yaklaşık 15 dakika önce gelmesi, arabasını çalıştırması ve soğutması için her gün para ödüyormuş. Normal iklimlerde yaşayan arkadaşlara abes ve gereksiz bir lüks olarak görünebilecek bu servis Dubai'de bir endüstriye dönüşebilir!
Şöyle özetleyelim:
Ekim'den Nisan sonuna kadar hayat parmak arası terlikle geçebilir.
Mayıs da idare eder. Haziran'dan itibaren hayat yavaş yavaş içerilere taşınıyor.
Sıcağa dayanıklıysanız güneşlenebilirsiniz belki -- şaka yapmıyorum -- ama denize girmeyi düşünmeyin, zira deniz 37 derece. Güneşin altında sıcak banyo almayı kim ister? Soğutulmuş havuzlar bir opsiyon. Bunun dışında hayat, alışveriş merkezi, arkadaşlarınızın evi, kapalı restoranlar ve DVD koleksiyonunuzu genişletmekle geçiyor.
Olur ki yolunuz düşerse ve alışveriş merkezlerinden birinde dolaşırken, 'dışarısı 47 derece ama ben içerde hırkayla oturuyorum, bu nasıl iş?' diye merak edenlere çevreci bir dipnot: Birleşik Arap Emirlikleri dünyanın kişi başına karbon salınımı en yüksek olan bölgelerinden birisi. Son 10 yılda büyük bir patlama yaşayan -- ve 2009'da da batmanın eşiğine gelen -- bu şehirde, iklim sanki 45 derece değilmişçesine yapılmış pek çok yapı var. Haliyle dünyanın en yüksek kulesini, dünyanın en büyük alışveriş merkezini ve bu aşırı sıcağın ortasında kapalı bir kayak pistini soğutabilmek için harcanan elektriğin haddi hesabı yok. Dubai emirliğinin verilerine göre, yaklaşık 2 milyon nüfuslu şehrin 2010 yılının yaz aylarında kişi başına harcadığı elektrik 47 milyonluk İspanya'nın harcadığından üç kat daha fazla.
Neymiş? Hırkasız çıkmıyoruz!
